Dag 1, Colombo

Vandaag kwam ik na een lange vlucht, zonder slaap, aan in Colombo. Ik kreeg nog even de zenuwen of mijn backpack wel mee was gekomen vanuit Zürich (de overstap), maar als één van de laatste kwam die toch van de band gerold.
Bij de Tourist Information vroeg ik hoe ik het beste naar het hostel kon komen. Toen de dame achter de balie het adres las, was het al duidelijk van haar gezicht af te lezen dat ze daar nog nooit van gehoord had. Ik vroeg of er een bus in de buurt kwam en ze antwoordde: “Yes, bus outside go to Colombo city!” Toen ik vroeg welke lijn ik dan moest hebben, keek ze me heel glazig aan. En toen zei ze nog maar een keer: “Bus to Colombo outside!”. Ik besloot om maar gewoon eens te gaan kijken.
Zodra ik buiten kwam, stormden er gelijk een stuk of 10 mannen op me af die me een taxi of tuk tuk aan wilden bieden. Ik was vastbesloten om de bus te nemen en zei dat ook. Toen wilden er 3 wel met me meelopen naar de bus, maar begonnen toen toch dat ze een hele prachtige prijs met de tuk tuk konden maken. Er was er ook één waarbij ik wel achter op de scooter mocht. Met backpack en al. Hij vond het best kunnen, ik niet.
Uiteindelijk ben ik maar de bus ingedoken die er toevallig stond, in de hoop dat die me in ieder geval een stukje verder kon brengen richting het hostel.
Het verkeer in Colombo is enorm chaotisch. Er staan strepen op de weg, maar wat je daar nou precies mee moet weet eigenlijk niemand. Iedereen toetert en remt hard en duikt voor elkaar langs. Mensen lopen en fietsen en hebben trekkarren mee op de weg. En als kers op de taart beginnen werkmannen gewoon zomaar ergens aan de weg te werken, midden tussen het verkeer in.
Waar de bushaltes precies zijn is onduidelijk, meestal gaat de bus gewoon stil staan midden op de weg en dan kunnen mensen zich een weg banen tussen de auto’s door naar hun bestemming.
Ik kwam wonder boven wonder aan op het centraal station. Ik ging op zoek naar een bus die me verder kon brengen en de tuk tuk drivers schoten me gelijk te hulp. Ze belden het hostel voor het adres en wilde me natuurlijk meenemen in de tuk tuk. Eén man was vrij volhardend. Ik bleef volhouden dat ik met de bus wilde en hij bleef “mooie” prijzen geven voor een ritje met de tuk tuk.
Er was inmiddels een jongen bij hem komen staan van ongeveer mijn leeftijd. De man vroeg 800 roepies (ongeveer 4 euro) om me te brengen. De jongen lachte een beetje en schudde zijn hoofd naar mij, dus ik sloeg het aanbod af. De jongen nam me even apart en zei dat het maar een paar honderd meter lopen was, dus de tuk tuk was overbodig.
De straten van Colombo zijn één grote chaos, dus ik wist niet precies hoe ik moest lopen. De jongen bood aan om een stuk mee te lopen. Hij heeft toen aan heel veel aan tuk tuk drivers gevraagd waar hij nou precies heen moest, want het was hem ook niet helemaal duidelijk.
Uiteindelijk hebben we het toch gevonden. Het hostel is op de tweede verdieping van een gebouw waarbij aan de buitenkant niet duidelijk wordt waar het voor dient. Het hostel is eigenlijk één grote ruimte, maar ze hebben er muren ingezet die aan de bovenkant nog open zijn.
De eigenaresse is een wat oudere vrouw die alles scherp in de gaten houdt, echt een mama. De jongen kreeg een heel vragenvuur over zich heen (wat ik ervan begreep) en hij mocht ook niet verder komen dan vlak bij de voordeur. Toen hij weg ging, vroeg ze direct of ik hem geld had gegeven en ze wilde weten wat hij allemaal gezegd had. Ik had hem wel wat geld aangeboden omdat hij zo lang met mij samen gezocht had naar het hostel, maar daar wilde hij niks van weten. De hostelmama zei dat ik heel goed moest oppassen met jongens. Er zijn wel goede jongens in Sri Lanka, maar het blijven jongens en jongens kan je nooit vertrouwen (haar woorden). Trouwen vind ze ook onzin (trekt haar neus erbij op) en aan een vriendje hoeven we van haar nog lang niet te beginnen.
Ze is sowieso erg betrokken bij de gasten in het hostel, want ze komt regelmatig binnen op de slaapzaal om te vragen of het goed met ons gaat. Ze zegt er dan ook nog maar eens bij dat we altijd voorzichtig moeten zijn. Ze is zelf een moeder en ze vind ons ook haar dochters die ze moet beschermen.
’s Avonds ben ik met Nederlands meisje uit mijn kamer Momo’s gaan eten bij een klein café/restaurantje. Momo’s zijn een soort dumplings: deeg met vulling van kip/vlees/groenten erin en dan gewokt, gestoomd of gebakken. Superlekker!

Tenslotte heb ik nog veel tips gekregen voor de rest van mijn reis van de hostel opa: een Amerikaanse leraar op leeftijd die zijn baan heeft opgezegd om te gaan reizen. Hij geeft iedereen dolgraag tips en advies en je hoort hem altijd wel ergens op de achtergrond tegen iemand praten. Hij heeft wel echt goede tips en heeft veel uitgezocht over openbaar vervoer en hostels.

Al met al is mijn eerste ervaring met Sri Lanka zeker een dikke cultuurshock, maar ik vind het wel superleuk 