Reis met hindernissen

Eindelijk was het dan zo ver. Maandag ging ik met ouders en zusje richting Schiphol. Inchecken, afscheid nemen en met een klein 'oh-god-wat-ga-ik-nou-weer-doen' momentje ging ik toch dapper door de douane. Vanaf daar was het zover: ik moest het nu echt alleen gaan redden.
De eerste vlucht naar Londen ging prima en ook de allerlangste vlucht naar Ottowa ging goed. Ik zat op de langste vlucht naast een Chinese jongen die steeds een film opzette, dan in slaap viel en snurkte alsof ie doodging. Als de film afgelopen was of hij werd wakker van iemand, begon het weer opnieuw.
Nadat ik daar even gefascineerd naar gekeken had, heb ik films gekeken tot ik er hoofdpijn van kreeg en toen arriveerde ik in Ottowa.
Ik kwam aan om 18:00 lokale tijd en moest eerst door de paspoortcontrole. Er stond een gigantische rij, maar die liep redelijk snel door. Binnen een half uur was ik aan de beurt.
Daarna volgde de grootste ramp ooit: Immigratieloket. Er was in het begin blijkbaar geen officier aanwezig die aan het werk wilde. De rij bewoog niet en na een kwartier nog steeds niet. Ik begon zenuwachtig te worden, want om half 8 vertrok mijn volgende vlucht. Het personeel op het vliegveld was ondertussen gezellig aan het lachen en praten met elkaar. Zo nu en dan kwam er één, geïrriteerd omdat hij even aan het werk moest, een Indiase man (compleet met tulband)die steeds voordrong terug naar achteren te sturen.
De tijd verstreek en het werd kwart over 7, toen half 8. Ik had al meerdere keren aangegeven aan een personeelslid dat ik een vlucht had die om half 8 vertrok, maar de enige reactie die ik kreeg was een geïrriteerde 'You'll just have to wait ma'am'. Toen het kwart voor 8 was, wist ik in ieder geval zeker dat mijn vliegtuig vertrokken was.
Ik raakte in gesprek met een Amerikaanse man achter mij, die steeds zei: 'This is insane, I'll NEVER COME HERE AGAIN!'. Hij vertelde dat dit ook voor Canadese of Amerikaanse standaarden niet normaal was. Na een poosje voegde hij er nog lachend aan toe dat ik echt geen schijn van kans had gehad om mijn vlucht te halen. Pff, eikel.
Na welgeteld 3,5 uur in de rij te hebben gestaan, kwam ik eindelijk bij de immigration officer. Binnen 10 minuten was alles geregeld en kon ik doorgaan naar de balie om mijn vlucht te laten omboeken. Ik had nog aan de Officer gevraagd of ik nog wel vanavond verder kon, en hij verzekerde me: 'Yes ofcourse, don't worry, they can fix it'. Eenmaal bij het loket aangekomen glimlachte de baliemevrouw: 'I'm sorry, there is no other flight to Montreal tonight, the first one leaves tomorrow at 6:25am'
Op dit punt kreeg ik echt een brok in m'n keel. Shit, waarom nu, waarom op het einde, waarom ik?
Ik ging op zoek naar iemand van de vliegmaatschappij om iets te regelen voor de nacht, maar er was niks aan te doen. De vrouw zei dat ze wel hele comfortabele banken hadden waar ik op kon slapen. Heel fijn.. Maar er zat niks anders op, dus ik zocht een mooie bank uit en ging met mijn belangrijkste tas in de houdgreep liggen. Natuurlijk heb ik niet geslapen, ik schrok ieder half uur wakker en keek snel of er niks van me gejat was. Als ik naar de wc moest, sleepte ik alles met me mee.
Vroeg in de ochtend kon ik alsnog vertrekken naar Montreal. Toen ik aankwam, bleek dat ik geen geld op kon nemen met mijn Nederlandse bankpas. Officieel zou het moeten kunnen, maar het ging dus niet. Ik wisselde het cash geld wat ik nog had in voor dollars en nam de bus naar het hotel. Ik kwam een kwartier te laat aan, maar kon vanaf daar gelukkig gewoon meedoen met de oriëntatie van NYQUEST. We gingen met een groep van 40 man op pad om een social insurance number en een bank account aan te vragen. Daarna gingen we met de groep een beetje socializen, rondkijken en ijsje eten. Terug in het hostel heb ik nog een lange tijd gekletst met m'n roommates, die allemaal uit Engeland komen. Gelukkig zijn ze allemaal erg aardig en ik was al snel over mijn verlegenheid heen. Ze wilden dat ik ze Nederlandse zinnen leerde spreken en dat zorgde voor een hoop lol.
Uiteindelijk hebben we nog met z'n allen gegeten 's avonds. We kwamen erachter dat het geen hele sjieke buurt is waar we zitten. Er zijn heel veel dakloze mensen op straat en toen we in het restaurant kwamen, waren we getuige van een heus gevecht om iemand buiten te krijgen. Ze stompten, schopten en sloegen elkaar in hun gezicht. Daarna ging het gevecht op straat verder, er renden zo nu en dan agenten met getrokken wapenstok en verhitte gezichten voorbij. Heel spannend allemaal.
Terug in het hostel schrok ik me dood, want er zat ineens een man uit Portugal in onze kamer. Hij is hier blijkbaar ook bij geplaatst en volgens mij vindt hij het gezellig, want hij heeft sinds onze ontmoeting non-stop tegen me gepraat. Nu is hij even weg, maar hij heeft me laten beloven dat ik op moet blijven zodat we kunnen kletsen. Hmm, dat zien we nog wel.
Voorlopig ga ik me maar eens mentaal voorbereiden op morgen, want dan vertrek ik richting Camp B'Nai Brith of Montreal, waar ik de komende twee maanden ga werken. Ik ben benieuwd!
Een nieuwe update volgt snel! :)